English version
Fun day! I decided to see the Royal Ballet’s Like Water for Chocolate on Saturday, though it took a bit more effort than expected to get there. The Piccadilly line wasn’t running, so what should have been a 20 minute trip turned into a bus, a tube, another tube, and a ten minute walk. Fabulous! I didn’t really mind, though; it meant I got to see another part of London along the way.
I managed to get under 25 tickets in the stalls, third row, unbelievably close. Sitting that near to the stage makes such a difference for me. I love being able to see the costumes, the effort of the dancers, the details of the sets, and even catch a glimpse of the orchestra.
I went into the performance completely blind, knowing absolutely nothing about the story, which is honestly my favourite way to experience art. The ballet began at 13:00, and from the first few minutes, I was completely drawn in.
About the ballet
Like Water for Chocolate is choreographed by Christopher Wheeldon, with music by Joby Talbot, and inspired by Laura Esquivel’s modern Mexican classic. Passion, mystery, and magic blend throughout the story of Tita, a young woman who grows up in her family’s kitchen surrounded by scents, love, and food. She falls in love with Pedro, but tradition dictates that, as the youngest daughter, she must remain unmarried to care for her mother Mama Elena. Her suppressed emotions pour into her cooking, often with strange and powerful consequences.
The phrase “Like water for chocolate” (from the Mexican “como agua para chocolate”) means that emotions are about to boil over
What I loved most
The first section completely captivated me. Within the first five minutes, a simple piece of fabric was used first to represent the birth of a baby, then transformed into dough. The illusion was so clever and moving. The dancers made the ‘dough’ seem heavy, flexible, and real. I love this kind of imaginative stagecraft; it is what makes theatre and ballet so magical for me.
Later in the performance, there was a death scene that hit me so hard I started crying immediately. I can’t even fully explain why, the combination of the music, dance, and emotion just pierced straight through me. I rarely cry at performances, making this moment was even more powerful and unexpected.
Another highlight was the love potion scene, all sequinned leotards and a giant mechanical horse. Completely over the top, in the best possible way!
The music
The score by Joby Talbot was incredible, big, rich, and immersive. It has been stuck in my head ever since. I’m so sad that I can’t find it as an album online!
Talbot collaborated with Mexican conductor Alondra de la Parra and guitarist Tomás Barreiro, avoiding stereotypical “Latin” sounds like castanets in favour of specific instruments tied to characters: the guitar for Pedro, ocarina for Tita, cedar flute for Nacha, and wooden rattles and chimes for Mama Elena. The result felt deeply personal and atmospheric.
The bad…
The only thing I didn’t love were the final two sections. The magic faded a bit for me, and (I’m sorry) the costumes were truly awful.
But the first act alone made the whole trip worth it.
It felt so good to be back at the Royal Opera House. I left with my heart full and my mind spinning. The music is still echoing in my head!
Wat een leuke dag! Ik ging naar Like Water for Chocolate van het Royal Ballet. Dat was iets meer gedoe dan gedacht: de Piccadilly line reed niet, dus wat eigenlijk twintig minuten had moeten duren, werd een bus, een metro, nog een metro en daarna tien minuten lopen. Fabulous. Ik vond het eigenlijk niet erg… zo zag ik weer een ander stukje van Londen.
Ik had onder-25 tickets weten te krijgen, derde rij in de stalls, zó dicht bij het podium! Dat maakt voor mij echt het verschil. Ik hou ervan om de kostuums van dichtbij te zien, de inspanning van de dansers, de kleine details van het decor, en zelfs af en toe een glimp van het orkest te vangen.
Ik ging er helemaal blind in, zonder ook maar iets over het verhaal te weten. Dit is echt mijn favoriete manier om kunst te beleven. De voorstelling begon om 13.00 uur en vanaf het eerste moment was het fantastisch.
Over het ballet
Like Water for Chocolate is gemaakt door Christopher Wheeldon, met muziek van Joby Talbot, geïnspireerd op het boek van Laura Esquivel. Passie, mysterie en een beetje magie komen samen in het verhaal van Tita, die opgroeit in de keuken van haar familie, omringd door geuren, liefde en eten. Ze wordt verliefd op Pedro, maar als jongste dochter mag ze niet trouwen, ze moet voor haar moeder Mama Elena zorgen. Al haar ingehouden gevoelens komen terecht in haar koken, vaak met onverwachte gevolgen.
De titel “Like water for chocolate” (van het Mexicaanse “como agua para chocolate”) betekent letterlijk dat emoties op het punt staan over te koken.
Wat me het meest raakte
Het eerste deel vond ik geweldig. In de eerste vijf minuten gebruikten de dansers een stuk stof dat eerst een baby voorstelde en daarna deeg werd. Zo slim gedaan! Het leek echt zwaar en buigzaam, alsof het echt deeg was. Ik hou van dat soort creatieve theatertechnieken, dat is precies wat theater en ballet zo magisch maakt.
Later kwam er een sterfscène die me compleet overviel. Ik begon meteen te huilen. Geen idee waarom precies, maar de combinatie van muziek, dans en emotie kwam zo hard binnen. Ik huil bijna nooit bij voorstellingen, dus dit moment voelde extra bijzonder.
Een ander hoogtepunt was de ‘lovepotion’-scène, met glinsterende pailletten pakjes en een gigantisch mechanisch paard. Heerlijk over de top.
De muziek
De muziek van Joby Talbot was fantastisch. Het was groots, warm en meeslepend. Het zit nog steeds in mijn hoofd. Zo jammer dat ik het nergens online kan vinden!
Talbot werkte samen met de Mexicaanse dirigent Alondra de la Parra en gitarist Tomás Barreiro, en koos bewust om geen clichés te gebruiken zoals castagnetten. In plaats daarvan koppelde hij instrumenten aan personages: de gitaar voor Pedro, ocarina voor Tita, cederfluit voor Nacha, en houten rammelaars en belletjes voor Mama Elena. Het resultaat klonk persoonlijk en sfeervol.
En het slechte…
Het enige wat ik minder vond, waren de laatste twee delen. Voor mij was de magie daar een beetje weg, en (sorry!) de kostuums waren echt niet mooi, sommige zelfs gewoon lelijk.
Maar dat eerste gedeelte alleen al maakte de hele middag meer dan de moeite waard!
Het voelde zó goed om weer in het Royal Opera House te zijn. Ik ging naar buiten met een hart vol kunst en een hoofd vol met nieuwe indrukken. De muziek klinkt nog steeds na in mijn hoofd!
Veel liefs, Isabelle
Studio Vogel 
Leave a comment